PaFaWag 6WE/6WEb EW60
PODSTAWOWE DANE
GENEZA I HISTORIA PROJEKTU
W polowie lat 60. XX w. eksploatowane w Polsce elektryczne zespoly trakcyjne zaprojektowane wedlug zalozen sprzed II wojny swiatowej stawaly sie coraz bardziej przestarzale w porownaniu z pojazdami zagranicznymi. W zwiazku z tym w 1964 Centralny Osrodek Badan i Rozwoju Techniki Kolejnictwa rozpoczal opracowywanie zalozen nowych jednostek. Wstepnie do jednoczesnej realizacji przyjeto projekty niskoperonowych zespolow typu 2WE i wysokoperonowych skladow typu 3WE, ktore mialy byc przeznaczone dla warszawskiego i gdanskiego wezla kolejowego. Z uwagi na rozpoczeta w 1962 seryjna produkcje niskoperonowych zespolow serii EN57, projekt 2WE odlozono na pozniej i zdecydowano o realizacji jednostek typu 3WE w pierwszej kolejnosci.
Podczas produkcji jednostek EW58 zrodzil sie pomysl budowy nowych EZT, ktore uwzglednialyby pierwsze krytyczne uwagi z ich eksploatacji. Szybka Kolej Miejska w Trojmiescie wskazala szereg wad, z ktorych najpowazniejszymi byla jakosc prototypowych urzadzen oraz wysoki pobor pradu spowodowany wieksza liczba silnikow i sposobem ich polaczenia. Za zalety tych skladow uznano natomiast znacznie lepsze przyspieszenie, wieksza liczbe drzwi ulatwiajaca szybka wymiane podroznych oraz brak schodkow do obslugi nizszych peronow niz 960 mm nad poziom glowki szyny (standard SKM Trojmiasto), bedacy powaznym problemem EN57 eksploatowanych przez SKM.
20 listopada 1979 Osrodek Badawczo-Rozwojowy Pojazdow Szynowych ukonczyl koncepcje, w ktorej przedstawil 4 warianty nowej jednostki:
3WE-120 silnikowy+doczepny+silnikowy aparatura elektryczna od EW58 Vmax 120km/h
3WE-100 silnikowy+doczepny+silnikowy aparatura elektryczna od EW58 Vmax 100km/h
2WE-100 rozrzadczy+silnikowy+rozrzadczy aparatura elektryczna od EW58 Vmax 100km/h
2WE-6B rozrzadczy+silnikowy+rozrzadczy aparatura elektryczna od EN57 Vmax 100km/h
Biuro projektowe, bedace autorem powyzszych koncepcji, za najwlasciwsze rozwiazanie uznalo wariant 3WE-100. Ze wzgledu na obnizenie energochlonnosci pod uwage brany byl rowniez wariant 2WE-100, natomiast wariant 2WE-6B nie byl rozwazany ze wzgledu na przestarzala konstrukcje.
7 stycznia 1980 na spotkaniu przedstawicieli OBRPS-u, Pafawagu, Centralnego Osrodka Badan i Rozwoju Techniki Kolejnictwa oraz Polnocnej i Centralnej Dyrekcji Okregowej Kolei Panstwowych za najkorzystniejszy ze wzgledow trakcyjnych i zuzycia energii uznano wariant 2WE-100. W marcu tego samego roku OBRPS przygotowal zalozenia konstrukcyjne nowego pojazdu, ktory mial byc wykonywany w dwoch wersjach: regionalnej z toaletami (typ 2WE, oznaczenie EN59) oraz aglomeracyjnej bez toalet (typ 6WE, oznaczenie EW60). Nastepnie osrodek rozpoczal wlasciwe prace projektowe. W 1980 roku zostala ukonczona i przekazana producentowi dokumentacja konstrukcyjna skladu 2WE. Wowczas planowano, ze ukonczenie dokumentacji jednostki 6WE nastapi rok pozniej, ale ostatecznie konstrukcja ta zostala opracowana w 1982 roku. Projekt czesci mechanicznej wykonal mgr inz. Perek, a elektrycznej Eugeniusz Malecki.
W 1980 roku, podczas prac projektowych, planowano, ze pierwsze trzy prototypy 6WE beda gotowe do eksploatacji w II kwartale 1983 roku, a na przelomie lat 1982/1983 w Pafawagu bedzie przygotowana produkcja seryjna, ktora ruszy w latach 1983-1985. Zakladano produkcje okolo 500 skladow tego typu do 1990 roku, a potem okolo 20-30 rocznie. Jednostki 2WE natomiast chciano wytwarzac od 1985 roku. Problemy gospodarcze kraju spowodowaly jednak znaczace opoznienia wzgledem zalozonego planu. W 1986 roku w budowie byly dwa prototypowe egzemplarze 6WE i producent przewidywal ich przekazanie do badan w I polroczu 1987 roku.
Zgodnie z zalozeniami opracowano jednostke typu 6WE wyposazona w rozruch oporowy, powstal jednak rowniez projekt wersji rozwojowej typu 6WEa z tyrystorowym ukladem rozruchu impulsowego. Uklad ten zamontowano na potrzeby testow w 1984 roku w wagonie EW58-018sa, pozostawiajac w drugim wagonie silnikowym rozruch oporowy. W 1988 roku, po zakonczeniu tych testow, stwierdzono, ze uklad nie nadaje sie do seryjnego wdrozenia i ze w nowych zespolach zostanie zastosowany rozruch oporowy. Wowczas zdecydowano takze, ze produkcja wersji 6WEa opracowywanej w ramach Centralnego Programu Badawczo-Rozwojowego zostanie rozpoczeta w 1993 roku. W 1990 roku podtrzymywano plan produkcji prototypu tego pojazdu w 1993 roku, ale rozwazano takze pominiecie go i przystapienie do produkcji EZT nowej generacji. Ostatecznie dwie prototypowe jednostki typu 6WE zostaly wykonane w 1990 roku. Sklad EW60-001 zostal ukonczony 7 maja, a EW60-002 5 lipca.
Po wyprodukowaniu dwoch prototypowych egzemplarzy, PaFaWag w 1994 rozpoczal seryjna produkcje EW60. Pozniej produkcja zostala przeniesiona do HCP aby przyspieszyc wymiane EN57 z linii SKM.
MODERNIZACJA W osmym egzemplarzu wprowadzono tempomat, ktory trafi rowniez do starszych egzemplarzy.
EKSPLOATACJA 11 lutego 1993 obie jednostki EW60 zostaly przyjete na stan lokomotywowni Gdynia Cisowa, gdzie do listopada 1993 roku odbywaly jazdy probne bez pasazerow. W 1994 roku PaFaWag oraz HCP rozpoczely dostawy EW60, oraz zmodernizowaly dwa pierwsze egzemplarze do standardu 6WEb. Aktualnie na stanie PKP znajduje sie 16 egzemplarzy EW60.Darmowy hosting zapewnia PRV.PL